این قانون همانی است که بر اساس آن در اوت 1975 مجلس ملی بحرین نیز منحل شده بود، تا این کشور وارد دوره جدیدی از اختناق شود.
به اعتقاد قریب به اتفاق کارشناسان اگر چه صرف انحلال مجلس ملی یکی از شاخصه های این دوره محسوب می شود اما بی تردید پیروزی انقلاب اسلامی در ایران وبازتاب های فوری منطقه ای آن را باید شاخص اصلی این مقطع زمانی از تاریخ بحرین دانست به نحوی که به اکثر تشکل های اسلامی شیعه فعال در صحنه سیاسی بحرین انگیزه مضاعف تری را برای مبارزه جهت دستیابی به حقوقشان داد.
تایید وحمایت ازمبارزات مردم ایران تنها مختص جریانهای شیعه بحرین نبود بلکه جریانهای چپ گرای این کشور نیزهمبستگی وحمایت خود را از انقلاب اسلامی ایران اعلام داشته وآن را از نگاه خود پیروزی بزرگ برای اندیشه هایشای مردم محورشان تلقی کردند.به طور مثال جبهه آزادیبخش ملی بحرین پیروزی انقلاب در ایران را نشانه ای بزرگ برای تغییر معادلات قدرت به نفع نیروهای آزادیبخش وسوسیالیسم درجهان توصیف کرده و آن را انگیزه مضاعفی برای مردم بحرین جهت تلاش برای دست یابی به دمکراسی دانست.
این جبهه در بخشی از بیانیه خود پیروزی انقلاب اسلامی در ایران را اقدامی وحدت آفرین توصیف کرده که آزادی بخشی ، دمکراسی وتوسعه اجتماعی را در یک محور واحد قرار داده و موفق شده اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران صرفنظر از گرایش های فکری وقومی شان را با یکدیگر متحد سازد.
در این حال جبهه خلق بحرین هم به عنوان دیگر گروه چپ گرا حمایت خود را از انقلاب اسلامی در ایران اعلام واعضای این جبهه به شکل گسترده ای در تظاهراتی که به مناسبت پیروزی انقلاب در بحرین برگزار شد، شرکت کردند.
همسو شدن آشکار دیدگاه های احزاب اسلامگرا وچپ گرا حاکمان بحرین را به شدت به تکاپو انداخت به نحوی که ایجاد تفرقه وجدایی بین دو قطب اصلی مخالفانشان را مهمترین در دستور کار خود قرار دادند.
حسین موسی یکی از رهبران وقت جبهه خلق بحرین در این باره می گوید : دولت آل خلیفه با استمداد از سیاست های سنتی دولت استعمارگر انگلیس ( تفرقه بیانداز وحکومت کن ) تلاش کرد تا به اهداف خود دست یابد، گرچه این رویکرد دولت پیش از سال 1979 (سال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران ) به موفقیت هایی نیز در این رابطه دست یابد اما بعداز پیروزی انقلاب اسلامی به رغم وجود اختلافات ایدئولوژیکی بین دو جریان، هر دوی آنها در اهداف وخاستگاه های قاطبه مردم با یکدیگر تلاقی فکری پیدا کرده وهمین مسئله حاکمان سیاسی را به شدت به وحشت انداخت.
فعالیت های مبارزاتی جریان های چپ گرا از یک سو وپتانسیل همواره قدرتمند جریان های شیعی ـ دین گرا ـ از سوی دیگر و درمقابل افزایش تلاشهای سرکوبگرانه خانواده حاکم که خود را همیشه در اقلیت می یافت منجر به آن شد که ظرف مدت کوتاهی زندان ها و بازداشت گاه های بحرین مملو از اعضای سازمان های مختلف شیعه شود.
سرکوب شدید گروه های شیعه باعث شد تا برای اولین بار جریان چپ گرا ونمایندگان جریان دینی شیعه برای بررسی این مسئله گرد هم آمده وبیانیه ای را در محکومیت اقدامات سرکوبگرانه دولت علیه شیعیان صادر کنند.
اینجا بود که به تدریج اولین جرقه های یکی دیگر از انتفاضه های بزرگ مردم بحرین زده شد، جرقه ای که گرچه در همان سال های اولیه زیر تلی از خاکستر حوادث دیگر پنهان بود اما مدتی بعد از جنگ آزاد سازی کویت به شکل یک قیام مردمی بزرگ متبلور گردید.
در قسمت بعدی این برهه زمانی را در بحرین را که انتفاضه سال 1992 نماد آن است به بررسی خواهیم نشست.
نظر شما